دل نوشته های من

     درگذشته نچندان دور مردم درعصر شتر تولد می شدند ودرپایان عمرهشتاد سال همان عصر را به فرزند انتقال می دادند  درابتدای زندگی اثاث البیتی برای خود وحیوانات از قبیل مس ، برک،چرم، خوراک نون خانگی ، گوشت ،روغن زرد ، وامثالهم تهیه می کردند واین روال درخوردن پوشیدن مرکب خانه تغییر نمی کرد وجزعتیقه ها هم محسوب می شود مردم وقت اضافی خود را صرف ارتباط با خدا وبه وجود هم دیگر افتخار می کردند اصالت وریشه درخانواده پایدار بوددر ازدواج همه جوانب اصل نسب را درنظر می گرفتند حریم خانواده وقبیله هرکس مشخص بود این روال بعد از انقلاب  تا زمان جنگ که هنوز درب ها به اسم جهانی شدن ارتباطات باز نشده بود کاملتر ادامه داشت از آن زمان به بعد جای آب زلال جمع شده آب گل آلود پر کرد صد ها عصر جدید تحت عناوین مختلف اضافه شد وهر روز هم تولید کننده برای فروش خود تغییر می دهند واین باعث شده هر روز اثا ثلبیت عوض شود ضمن آلودگی عنوان عتیقه وماندگاری درهیچ کدام از تولیدات نیست علاوه بر پوشاک ، مرکب ، مسکن ، اثاث  این خوراک ها فرض کنید سالی یک بار قرار است از تولیدات ومیوه جات محل سکونت خود بهره بریم  اینقدر تولیدات مصنوعی  که با مزاجها  با آب وهوای طبیعی سازگاری ندارد استفاده می شود وباعث مریضی می گردد واز طرفی  به هرقیمتی  تهیه می شود این روال حق مردم ضایع می شود که بماند  فاصله طبقاتی  واین همه مشکلات انسانهایی که باید به عظمت لایتناهی خدا پی ببرندواو را به بزرگی یاد کنند تمرکز پیدا نمی شود فردی میگفت همین امثال شب یلدا درعین حالی که همه نوع میوه جات به خانه بردم  وقتی بچه ها جمع شدند گریه من شروع شد تا آخر گریه کردم  گفتم روزی پدرم درقید حیاط بود این شب یلدا به شب چله یاد می شد پدرم یک گوسفند بخته را ذبح کرد به داخل چدن پخته شد وبرای همه آوردن خوردن این طبیعی دوباره تکرار نمی شود پس طبیعی اندیشیدن وطبیعی زیستند  خود نعمت بسیار است