دل نوشته های من

کلید همه مشکلات

ازدروغ به پرهیزید

بزرگترین درد جامعه و شاید ریشه بیشینه مشکلات امروزی، رواج دروغگویی و ناراستی در زندگی روزمره است. درحال حاضر دروغ و دروغگویی چنان کم اهمیت و ناچیز شمرده شده است که ما نه به خاطر منافع و سود خود، بلکه تنها به جهت سرگرم شدن نیز به آسانی دروغ می گوییم. دروغگو را شخصیت سرزنده ای می دانیم و به دروغ های او می خندیم و لحظه ای احساس خوشی می کنیم.  

 در کسب و کار به خریدار و فروشنده دروغ می گویم و از این گناه بسیار ناپسند به آسانی می گذریم. دیروز رفتم انار گرفتم روی ماشین نوشته بود هزار پانصد تومان وقتی حساب کرد دو هزارتومان گفتم مگر قیمت هزار پانصد نیست ؟گفت این جعبه کنار ، پس چرا؟ روی این انار نوشته اید دروغ آشکار در گفتار دوستان و آشنایان می بینیم و اما خود ما نیز دروغ می گوئیم و وانمود می کنیم که گفتار نادرست او را پذیرفته ایم. دولتمردان به مردم دروغ می گویند و در بسیاری موارد مصلحت کشور را عنوان می کنند و ما نیز به مسئولان و دولتمردان دروغ می گوییم.

خیلی چیزها را وارونه جلوه می دهیم  وارونه عمل کردن بیان ناراستی وکتمان حقایق است و دروغ ابزار بزرگ جنایت.  می فرمایند جنگ جهانی ویرانگر ناشی از یک دروغ است.  در همه موارد جنایات و تخلفات دروغ همچنان عامل اصل است. در اندیشه ایرانی بزرگترین گناه دروغ گویی است و بزرگترین نوع دروغ گویی، دروغی است که انسان به خود می گوید. دروغ انسان به خود، با توجیه رفتارهای نادرست آغاز شده و به ریا و نقش بازی کردن می انجامد. به خود دروغ می گوییم و آن چیزی که هستیم را به مردم نشان نمی دهیم. چون در رفتار و کردار خود دروغ گفته ایم همواره از وارد شدن به حریم خصوصی مان ترس داریم. به دروغ خود را خدمتگذار مردم نشان می دهیم و در پشت صحنه از غارت اموال مردم ترسی نداریم. به دروغ خود را درستکار نشان می دهیم.

 اگر همه مردم تنها به یک اصل وفادار باشند و به هیچ عنوان دروغ نگویند بی شک جهان پر از صلح و صفا خواهد شد. اگر دروغ نگوییم هیچگاه مردی پیدا نمی شود که از زنان و دختران سواستفاده کند. اگر دروغ نگوییم کانون خانواده ها از هم نمی پاشد. اگر دروغ نگوییم سرمایه دارانی که یک شبه سبز می شوند به وجود نمی آید. اگر دروغ نگوییم به راحتی مدیران ناکارآمد از صحنه خارج می شوند. اگر دروغ نگوییم دین به بازار سوداگری و سر کیسه کردن مردم تبدیل نمی شود. ا